Ik hoorde het voor de eerste keer vorig jaar in la Escuela de Esperanza, ik geloof dat het Ester was, een assertief 8-jarig tantetje die haar mannelijke klasgenootjes ten gepaste tijde de les spelde dan wel de mond snoerde. Ze vroeg wie er aan de beurt was tijdens het balspel dat ik met hen speelde.
De vraag "wiens beurt is het?" impliceert een aantal zaken:
1) Het geloof in een beurtverdeling, een regeling die los van de individuele voorkeur bestaat en die een soort orde creëert waardoor dingen hun gang kunnen gaan
2) Een onzekerheid over deze regeling
3) De wens naar enige opheldering (zoals wel vaker het geval bij vragen)
Verder klinkt het, ongeacht wiens beurt het is, ook gewoon mooi. En komt, ongeacht of het nu mijn beurt is, mijn naam er dus half in voor
Op 5 september vertrek ik naar Mexico. Buiten het feit dat ik later in Guatemala mijn petekindje Jenifer opnieuw ga bezoeken, er meer zon gaat zijn en ik vaak in bussen ga zitten, staat voor de rest zo goed als niets vast.
