Sedert enkele dias ben ik in Latijns-Amerika, meer bepaald in Mexico. Maandag sloeg Air Canada erin om vertraging te produceren, waardoor ik in Toronto op hotel de nacht diende door te brengen, en pas sanderendaags naar Mexico kon doorreizen. Bon, Canada dus, al zou het een leugen zijn te beweren dat ik me daadwerkelijk ook in Canada voelde: Eerder was het een soort transit-niemandsland-hotel, een non-place, waar de enige ervaring eruit bestond de gepaste burger te bestellen en tegelijk onder het door de luchtvaartmaatschappij voorziene bedrag van 22 dollar te blijven. Het was een veel te grote, trouwens.
Uit wraak besloot ik de volgende ochtend mijn handbagage met zowat alles wat je nodig hebt om naar een ander land te reizen, te vergeten in de taxi, waardoor het me "1 x tel tot 10 kwinten" en 2 paniekerige telefoontjes naar euhm Inlichtingen kostte om net op tijd nog mijn rugzakje uit de handen vanm de inmiddels opgespeurde taxichauffeur te gritsen, hem een fooi toe te werpen en te rennen als een idioot om dan toch eens naar Mexico te kunnen.
Daar aangekomen was het cool om de Spaanse taal terug te horen, en mijn kennis ervan vanuit de catacomben van mijn linker of rechterhersenkwab op te diepen. Al is het zeker geen slecht idee om over twee dagen hier in Xela ( waar ik zonet ben toegekomen) terug wat spaanse les te volgen. Want Jezus wist het al: een huis gebouwd op zand durft al eens in te storten ( zeker tijdens hurricane-season).
Verder werd ik er ook niet gekidnapt, wat tof is. Ik ging dan maar rechtstreeks naar Oaxaca, een charmante stad op zowat 7 uur rijden, in het zuiden dus. Daar aangekomen, het goedkoopste hostel uitgezoch, maakte ik al dra kennis met 2 goeierds uit Duitsland, Torsten en Adrian. Prima kerels, en we bezochten samen met wat anderen enkele obligate tempels van rond de Azteken, al kunnen het ook de voorlopers van de Azteken geweest zijn.
Wat later samen met zhe germans de nachtbus op richting San Cristobal de las Casa, een uiters gezellig stadje helemaal Zuiden: Tijdens deze rit zat ik naast een gezette Mexicaan, die - ken je het- net iets meer plaats nodig had dan enkel zijn stoel, en dus ook een deel van de mijne wilde inpalmen waardoor er een psychologisch oorlogspel onstond tussen onze ellebogen, waarbij het de kunst is om de onaangename lichaamscontacten langer vol te houden dan de tegenstander. Nu, ik ben er zeker van dat hij daarom ook wat luider snurkte en me diientengevolge niet de meest slaapvolle nacht uit mijn leven bezorgde. Maar ach, ik had wel andere katten te geselen.
Adrian en TorstenZoals blij te zijn om rondom en in San Cristobal terug indigenas te zien, de veelkleurige indianen, waarvan een aantal uiters sympatieke kindjes ons in een nabijgelegen pueblo vol trots een aantal kruizen met heiligen toonden en uitleg gaf over hub eigen vreemde taal, Tzlotil, of iets in die aard. Niet wetend of we ethisch goed bezig waren betaalden Torsten, Adrian en ik hen hiervoor een kleinigheid alsook voor elk een schriftje en een potlood voor het goed te doen op hun school want dat is belangrijk.
Ethisch goed doen, het is na luttele dagen al een kwestie voor mij. Gisteren, voor we in San Cristobal een pintje gingen drinken, gingen we een pizza eten en ik weet niet welke overwegingen allemaal door mijn hoofd gonsden, maar de kleine bedelaar aan onze tafel die ons vertelde dat hij honger had, zette mijn radarwerk in beweging en na lange tijd "nee, amigo, het spijt ons" te zeggen, maar hij met een lege blik bleef staan aan onze tafel - en pizza, gaf ik hem wat geld. Ik kan allen maar hopen maar dat een Sigmund Freud hierin niet Het Sussen van een Geweten in determineert, en het los te laten...
In dat laatste ben ik trouwens niet meteen een uitblinker (als iemand me eens zou kunnen zeggen hoe je nu precies die dingen kunt loslaten, dat zou cool zijn). Want ik voel ook nog wel dat de hersentjes nog af en toe wat - in Leuvens Dialect- brommen om hier zonder boe of ba de troebelheid, de onzekere toekomst in te duiken. Maar bon, dat lijkt me niet onlogisch, en Rome was ook niet in 1 dag gebouwd en eigenlijk heb ik al mooie dagen mogen meemaken.
Vanavond ben ik blij gearriveerd te zijn in Guatemala. Aan de grens was het cool de vlaggen te zien en richting Quetzaltenago- of dus Xela te trekken. Alwaar ik dus nu ben, daarnet een hond gepasseerd ben, zonder schrik, en maandag Spaans ga studeren voor 2 weken en ook in een gastgezin ga wonen. Hetgeen altijd leuker is dan lange tijd tussen de backpackcrowd, die naar mijn bescheiden oordeel procentueel te vaak babbelt over getting drunk en waar je weed of crazy partys kan scoren.
Morgen zijn het verkiezingen in Guatemala, voor de president. Mocht ik Guatemalteek zijn, ik zou voor Rigoberta Menchu gaan. Of voor iemand die euhm werk ziet en de corruptie, de arnoede en de torenhoge criminaliteit wel eens van naderbij wil bekijken.
Adios amigos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten