Nu (intussen is de dag van de verkiezingen ingetreden) bevind ik me op het dakterrras van het huis van Dona Ruth, alwaar naast de 2 sympa Texanen ook een Brussels meisje - we spreken Engels met elkaar, want mijn Frans is foutu nu het Spaans het heeft overgenomen- en een Noors meisje hun intrek hebben gedaan, zodat het geheel tot een aangenaam gezelschap verworden is.
Dona Ruth dus, madre madonna, nog steeds de hospita en nog steeds de coolste bomma die ik hier heb mogen euh kruisen. Mocht er zoiets bestaan als adoptie van oma's, ik had mijn keuze al klaar. Ze is nog jong van geest, schrander en betrokken op de levens van de jongeren die hier soms als een zootje ongeregeld (maar eigenlijk haat ik deze laatste uitdrukking, ik hoop hem morgen te kunnen vervangen door iets spraakmakenders) verblijven. Af en toe geeft ze ook advies, ze schrikte er destijds dan ook niet voor terug om een losbandige 18 jarige Belgische studente die het aandurfde aan te pappen met een locale ket die zich vooral ledig hield met drugs, alcohol en criminaliteit, terug te fluiten. Ze verbood haar een relatie met dit crapul te hebben, die vlieger ging niet op, en als ze haar nog in zijn gezelschap zou aantreffen, kon ze vertrekken uit haar huis.
Een instant moeder met ogen in het zeil in Guatemala.
Meer dan ik hopen kon. Wat een prachtvrouw.
We zien haar hier uiterst rechts prachtig wezen.
Een poosje terug was ze mijn - moelijke, zeker omdat ze Quentin Tarantino niet kent, een man die ik al meermaals dankbaar geweest ben- naam vergeten en ze wilde deze opnieuw verifieren. Ik zei "Kwinten, maar als dat te moeilijk is mag je ook Kwin of Qui ofzo zeggen, het doet er niet zo heel veel toe, je mag me zelfs "mierda" (stront) noemen" en ik voegde er een glimlach aan toe . Er viel een korte stilte bij Dona Ruth en aan de eettafel en ze moest deze mop even tot zich laten doordringen. Daarna begon ze te lachen, eerst zacht en dan harder, luider en tenslotte ging ze zowat over haar nek. Heel de daaropvolgende maaltijd grijnsde ze hoofdschuddend naar mij terwijl ze "Mierda, hahaha" mompelde.
Gisteren zei ze me dat ik een goed hart had.
Zelf ken ik mijn hart niet 100 % en af en toe maakt het vreemde bokkensprongen, maar het feit dat ze dat zei kwam voornamelijk omdat ik haar het verhaal van Osiel verteld had. Dat is evenwel voor binnen een minuut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten