a quien le toca: De uren voor middernacht tellen dubbel en het is 2 voor 12 (deel 4)

11.58 PM - Het verhaal van Osiel

We wisten al dat ik afgelopen maand opnieuw aan de slag ben gegaan als mede-leerkracht van Edson (=de echte leerkracht) in de speciale klas van Transitions, een organisatie die zich lijkt te willen inspannen voor fysisch en mentaal gehandicapten.

Naast de speciale klas, die zich in San Antonio de Aguas Calientes bevindt, zowat een half uur per camionetta van Antigua, hebben ze ook een basketbalploeg van jongelingen in rolstoelen en maken ze proteses etcetera. De school van de kinderen is dus slechts 1 van de projecten van Transitions.

Het pijnlijke en schizofrene is evenwel dat er helaas procentueel veel te weinig geld naar de kids gaat ofschoon het wel vooral hun schattige, vrolijke gezichtjes zijn die de folders sieren waarin er gezocht wordt naar sponsors. Zelfs non-profit organisaties worden hier helaas, zij het misschien enigszins noodgedwongen, markteconomisch gerund en sponsering van schenkende medemensen ook een business. Te nemen of te laten.

Al is het ene gezichtje al wel wat schattiger dan het andere

Ik wist op voorhand al dat een en ander niet honderd procent koosjer was in het management van Transitions, maar ik had me voorgenomen om niet de luis in de pels te gaan spelen en op de tafel te slaan, want wist mijn Europese moraliteit veel. Ik bedoel, wie heeft er in deze contreien nood aan een betweter uit fucking Leuven die de krijtlijnen van de moraliteit hier wat gaat liggen uitkalken in een continent dat het zijne niet is? Zoiets. Ik wilde vooral een maand lang mijn pluimende best doen om de kinderen een coole tijd te geven.

Maar een aantal weken geleden, haast als door de bliksem getroffen, of zoals apostel Paulus die van zijn paard dondert, zag ik Osiel, de oudste van de hoop een beetje wezenloos voor zich uit zitten staren in de zon op de speelplaats. Hij was net de klas uitgedanst op zijn prachtige loopwijze, daar de wiskunde oefeningen hem niets meer konden bijbrengen. Vermits er normaalgesproken maar 1 leerkracht is, Edson, kan er niet bijster individueel of op maat van de verschillende tempos die de kids bezitten gewerkt worden. In Belgie zouden er voor de 13 kinderen 26 leerkrachten of begeleiders zijn, hier is er dus maar eentje.

Bon, toen ik hem daar zo zag zitten en besefte dat er iets gedaan moest worden, loste ik mijn principe om te doen alsof ik van niets wist aangaande de althans vanuit mijn perspectief vreemde keuzes van Transitions en besloot ik in actie te komen. Kan je de rivier niet veranderen, Bram Vermeulen wist dit al, dan kan je misschien een steen verleggen.

Ik ging babbelen met een verantwoordelijke van Transitions en, enigszins nerveus, legde ik de pijnpunten op tafel. Dat Osiel naar een andere plaats moet en dat er aan zijn toekomst gedacht moest worden. Dat een vriendin van vorig jaar, Kristin uit Noorwegen ( je weet wel, dat land waar een cola 25 euro kost) hem wilde sponsoren indertijd maar dat haar maandelijkse schenkingen nooit tot bij Osiel zelf kwamen, laat staan haar brieven en foto's, maar dat deze verdwenen in de ijle administratie van Transitions, zodat ze na een paar maanden de betalingen stopzette. En dat er meer geld naar de kinderen moest gaan, en een extra leerkracht aangeschaft moest worden. Voor dit laatste by the way, was ik wel geinteresseerd, een minimumloon, brood en een dak volstaan voor mij. De verantwoordelijke begon helaas rond allerhande potten te draaien, zei dat zij hierover niet besliste, beaamde dat er soms wat onduidelijkheid was met het geld, en ging een en ander napluizen.

Al gauw bleek dat er niet zoveel van de grond ging komen op deze wijze. Ik nam het haar evenwel niet zo heel kwalijk. Ik bedoel, ik werd er wel kwaad van, maar op de wijze waarop je kwaad wordt op een rivier, en niet de waterdruppels ervan ofzo.

-Jezus, ik bedenk plots dat "de manier waarop je kwaad wordt op een rivier" te gek is voor woorden!!-

Ik vond wat later een vertrouwenspersoon in de figuur van Edson, de ontgoochelde leerkracht en ook bedenkingen bedenkend op de werkwijze van Transitions. We stippelden een plan uit, aangaande Osiel.

Een vlugge mail met Kristin maakte duidelijk dat ze nog steeds heel graag Osiel wilde sponsoren, maar enkel als het geld naar hem ging, rechtstreeks, en naar zijn toekomst. Gouden nieuws. Een paar dagen later ging ik samen met Osiel en zijn ouders naar een advocaat om zijn papieren in orde te maken.
Hij had nog steeds geen officiele documenten sinds zijn geboorteaangifte en bestond dus administratief niet. Omdat het 18 euro koste om dit in orde te brengen, kregen zijn ouders het niet gebolwerkt en ook Transitions nam hierin niet echt een actieve rol op te nemen/ weigerde hierin een niet echt actieve rol op te nemen ( schrappen maar!).

Over een aantal weken krijgt hij dus eindelijk zijn identiteit (skaart) waarmee we hem niet alleen kunnen inschrijven in een school waar hij meer specifieke dingen kan leren, zoals computer - waar hij gek op is- of koken, maar ook (en nu komt het geniale) een bankrekening op zijn naam kunnen openen, waarop de beschermengel die Kristin is (ze lijkt er ook echt op, blond haar uit een kerstboom enzo) geld kan storten, rechtstreeks naar hem, al dan niet via haar oom in Guatemala.

Osiel had ook een computer gekregen, een aantal jaren geleden, maar sinds 2 jaar was die kapotgegaan. Hij leverde die in bij de administratie van Transitions en 2 jaar later (tot op heden dus) lag die nog steeds stof te vergaren in een kast aldaar, omdat er geen vervangstukken gevonden konden worden en die schijnbaar enkel in Utopia gevonden of besteld konden worden. Maak dat de runderen wijs, sprak de Sherlock Holmes in mij.

Nu moet je weten dat Osiel, ofschoon zijn lichaam het hem minder soepel laat gaan, en heel moeilijk spreekt, heel goed is in computer, en er een grote liefde voor heeft ontwikkeld. Hij was heel blij met de Facebook-account die we samen openden en waardoor hij meteen, na lange tijd, weer kon communiceren met guapa Kristin of foto's kon zien van guapa Regina. Ik mailde naar Kristin dat er een computerprobleem was opgedoken en wat later antwoordde ze dat haar ouders een nieuwe laptop wilden kopen voor Osiel. Ik zou het voorschieten en zij betaalde mij terug. Want tenzij ik cocaine ga liggen versnijden in Colombia, moet ik enige koelheid bewaren met oog op mijn financiele situatie.

Gisteren, samen met Edson en een grote doos klopten we aan in het huis van Osiel, die van niets wist. Ik zei dat we een taart voor hem hadden, omdat de school vorige week afgelopen was en ik over 2 dagen naar Nicaragua vertrek.

Proffe Edson voor het huis van Osiel

We openden de doos, Osiel zag de computer en begon te wenen.

Het was een prachtige namiddag, ik legde hem de computer uit, maar de meeste dingen wist hij al, ik kopieerde wat muziek voor hem en gaf hem Indiana Jones en Amelie Poulain, films die ik van Isaac gekregen had. Zijn ouders, die wat later aankwamen, waren heel emotioneel en bedankten mij, terwijl ik hen duidelijk maakte dat het vooral Kristin was die ze moesten bedanken.

Dus anderhalve dag voordat ik uit Guatemala vertrek, zuidwaarts, heb ik een beetje een gevoel alsof ik een steen heb kunnen verleggen, hoe melig dat ook klinke mag. Of, om in het thema van deze blog te blijven, dat er misschien maar 5 minuten waren, vijf voor twaalf, maar dat ze verdubbeld werden en er iets goeds mee gedaan kon worden.

De maand bij de kinderen heeft me veel deugd gedaan. Ik was en dankbaar hoop hen in het voorjaar terug te mogen zien. En opnieuw het fantasiespel " Pollo Loco" (geschifte kip) met hen te kunnen spelen, het kwam zomaar bij me op, waarbij ik af en toe transformeer in een kip die altijd honger heeft, het klimrek opklautert en kinderen vastbind en opeet, waarbij het vooral Julissa (mijn volslanke, andersbegaafde novia) is die dan gierend wegloopt, maar die, als Pollo Loco begint te wenen en zegt dat hij honger heeft en niemand hem leuk vindt, me troostend toefluisterd "maar Pollo Loco, ik ben er toch voor jou, je hoeft niet te wenen".

De diploma-uitreiking, waarbij iemand afriep dat de vrijwilliger "Wolter Wilters " de diplomas aan zowat 100 afgestudeerden, samen met een burgemeester en een priester, mocht uitreiken vanop een podium, en ik hierdoor aangenaam verrast werd. Ook de kinderen van de speciale klas kregen een diploma, behalve Samuel, want die had teveel gebrost dit jaar.

Er werd als afsluiter een groot feest gegeven, hier tegenover mijn gastgezin op het basketbalveldje, waar iedereen van Transitions van de partij was, ook de ouders van de kinderen, en ook pizza, spelletjes, puzzels, taart, een pop vol snoep die uit elkaar gekopt moet worden (pinata), en een kerstman.