De uren voor middernacht tellen dubbel en het is 1 voor 12 (deel 5)

11.59 PM

Een 2 tal weken geleden ben ik ook nog eens een weekendje naar Jenniferke en haar familie gegaan, in Comalapa, ditmaal minder ver dan vanuit Xela. We vierden haar verjaardag, ik had een rugzak voor haar gekocht en een cd voor haar broer Elias en een pinata voor haar oudere zus Wendy. Met taart uiteraard.

Jennifer had uitstekende punten gehaald op school, de beste. Achteraf schreef ze in een brief, die ik thuis pas mocht lezen, dat ze het tof vond om naast mij in de straten van Comalapa te lopen, dat ze dan trots was. Ik was ook trots op haar, allebei trots dus.






Een dikke vette win-win situatie, mocht je het mij vragen.

Elias, haar oudere broer, een tikkeltje problematisch, andermaal met school gestopt ("het boeit me zo niet echt, op het veld verdien ik wat geld") en tot grote huivering van Margarita (die traditioneel gekleed gaat, volgens ouroude Mayatradities) deel uitmakend van de locale breakdance groep ZERO MIEDO ( nul procent angst) die Maragarita voor geen haar vertrouwt. Zelfs niet wanneer ik bij haar opperde dat Elias toch een goed hart heeft en breakdance ook als een creatieve, geweldloze vorm van zelfexpressie gezien kan worden. Elias gaat altijd wat baggy gekleed en wordt door de familie Loco genoemd. We hebben samen een filmpje gemaakt van een dans die hij me leerde, waarbij we op onze handen staand proberen te shaken.

Met de ouders had ik een heel toffe discussie over geloven in God. Ik zei dat ik het er moeilijk mee had, dat het op de een of andere manier niet scheen te werken bij mij.  Maar dat ik nochtans ontvankelijk probeerde te zijn, maar elke keer ik de dialoog aanging met het opperwezen, het ofwel verassend stil bleef, ofwel mijn hersenen het overnamen en me verhaaltjes begonnen te vertellen of heel de boel in twijfel begonnen te trekken.








Ik vroeg hen of ze er zeker van waren dat er een god bestond. Dat waren ze, en ze haalden er de bijbel bij, helaas in het Spaans. Wat bleek is dat het verdomd belangrijk was om in God te geloven, want na het leven wordt er een shifting gehouden, de ongelovigen gaan naar een plaats waar het minder goed toeven is, terwijl de gelovigen naar een toffere plek gaan. Dan heb ik een probleem, merkte ik op, en ze keken me mededogend aan. Ja, inderdaad.

Ik zei hen dat ik het jammer vond dat ik dan waarschijnlijk na de dood hen niet meer zou terugzien. En ook dat ik het minder goed begreep dat God in de bijbel schrijft dat als iemand je een klop verkoopt op de neus, je niet mag terugkloppen maar je andere neus moet aanbieden, maar als zijn aardse kinderen niet geloven in hem, hij hen na de dood flink op de neus timmert. Mja, die redenering konden ze volgen, maar het was toch allemaal wat genuanceerder, zeiden ze. Ik was hen heel dankbaar voor het open gesprek, beloofde hen dat ik het ging blijven proberen, het contact met God dan, maar ook dat Jezus een werkwoord is en geen substantief, zoals de populairste Guatemalteekse zanger wijselijk zingt in een hit, en dat beaamden ze, waarna Jorge, Margarita en Jennifer samen met mij wilde bidden opdat God me zou mogen beschermen. Alleszins, baat het niet dan schaadt het niet, dat denk ik dat ik toen dacht, naast vooral het gevoel dat ik d'office gezegend was om een familie als deze aan de andere kant van de wereld te mogen hebben.




Bon, ik moet me klaarmaken om te gaan fietsen. Overmorgen vertrek ik naar Managua, godbetert, in mijn route naar Zuid Amerika. Want met kerstmis komt mijn prachtzus Martje me bezoeken in Lima (" euhm, qua afspreekplaats ik weet niet, laat ons zeggen in Lima ofzo"). Geen idee wat me te wachten staat on the road zoals ze zeggen, waarschijnlijk iets minder drukte aan mijn kop, maar waarschijnlijk ook iets meer tijd om te ontdekken dat ik nog steeds geen Zen-boedhist geworden ben, noch dat Gods rust over mij heen gedaald is, maar wel met de overtuiging dat ik op een cool continent rondwandel, en het me goed doet, hoe laat het ook moge zijn of hoe dubbel, of juist niet, alles ook mag of kan tellen.